Reisverslag Himalaya trekking naar Tsomoriri Lake.

Inplaats van 6 keer een mailtje te krijgen afzonderlijk voor iedere trekkingsdag, zijn ze hier allemaal in een keer.
Veel sterkte....-:).

Naar het eerste vertrekpunt vanaf het dorp Rumpse op 4240m.

Deze trekking met een mobiel tentenkamp dat vervoert werd met pony's van het bergdorp Rumpse naar Korzok in 6 dagen en 7 overnachtingen, strekt zich uit over meer dan 100 km lopen met hoogteverschillen tussen 4240m en 5435m als hoogste punt verdeeld over 6 passen.
In tegenstelling tot mijn ervaring van de trekking in Nepal naar de Kalapathar op 5643m is dit gedeelte van de Himalaya wijds met brede woestijn achtige vlaktes tussen bergen met sneeuwtoppen.

Verder heb ik enkele Boeddhistische kloosters bezocht zoals Hemis en Alchi en heb de hete waterbronnen van Kyunggyam bezocht ook heb ik op een Royal Enfield 250cc motor het hoogst bereisbare pad van de wereld bereden naar de Khardong La pas op 5600m. De laatste twee dagen ga ik met een gedeelde taxie naar een schitterend meer "Pangong Lake" in de bergen dat voor een gedeelte in China ligt. Aan de zuidkant wordt op dit moment tussen het leger van China en India gevochten maar is niet gevaarlijk voor toeristen.

In het guesthouse waar ik sliep was ook een ervaren Amerikaanse trekker (wandelaar) die al jaren naar Ladakh kwam en het hele gebied tot in alle details kende.
Ik vertelde dat ik een trekking wilde doen en hij adviseerde me een reisbureau niet ver gelegen van ons guesthouse.
Ik reserveerde een plaats in een trekking in de Markha Valley. Het is een populaire toeristische trekking met gebruik van homestay voor de nacht.
Comfortabel, niet te hoog en niet te duur voor 6 nachten en 7 dagen.
Ik kreeg en speciale prijs die ik tegen niemand mocht vertellen.
Maar al snel bleek dat de trekking een dag werd uitgesteld omdat een van de dames een vergiftiging had opgelopen en ziek werd.
De werkelijke reden was waarschijnlijk dat er te weinig aanmeldingen waren.

Een dag later kreeg ik te horen dat de trekking niet doorging en de travel-agent stelde voor dat ik een andere veel mooiere trekking moest gaan doen. Bij die trekking werd gekampeerd en de bepakking werd vervoerd door paarden. De route riep tussen vier en vijfduizend meter hoog. Dat was dus redelijk koud en oncomfortabel.
Maar ik had genoeg warme kleding bij me en besloot ervoor te gaan.

Ook nu werd de trekking weer een dag uitgesteld.
De avond voor vertrek bleken er nog een Zwitser van 45 jaar oud en een Spanjaard van 67 zich te hebben opgegeven.
Ik kreeg niet veel duidelijkheid over het reisplan en de invulling. Uiteindelijk melde zich nog een Française en waren we met vieren.
Op de ochtend ontstond er weer veel onduidelijkheid. De gids kwam niet opdagen en niemand wist wat we die eerste dag gingen doen. We zouden s'avonds op de startplaats aankomen waar onze tenten werden neergezet en we ook zouden eten.

Dus vertrokken we om twaalf uur uit Leh met een minibusje en gingen we enkele boeddhistische kloosters bezoeken om de tijd te doden.
De paspoorten die we moesten inleveren voor permits kregen we niet terug.
Toen we aankwamen waren de tenten er nog niet en die werden uiteindelijk pas net voor de schemering opgezet.

Dag 1

Dit avontuur kan ik eigenlijk niet verwoorden niet alleen omdat ik geen schrijver ben maar deze reis kun je alleen ervaren.
Het is niet mogelijk te verwoorden hoe een sinaasappel smaakt, dat kun je alleen maar proeven. En de foto's geven eigenlijk alleen een herinnering aan mijn ervaring daar ter plekke.

Voor het avondeten is er een grote tent van 3x3 meter.
We zitten plat op de grond met ons vieren op een rij naar de drie Indiërs te kijken hoe zij in 3 kwartier op een benzinebrander het eten koken.
Dit alles gebeurt met kaarslicht terwijl we een chai thee drinken.
Ik word niet duizelig van de hoogte op 4200 meter maar als gevolg van de stank en het zuurstof tekort van de benzinebrander.
Het eten is 2 uur vertraagd en we krijgen pas wat om 21:00.
De stank en het geluid van de brander, het schrapen van de ijzeren spaan in de aluminium pan, de geur van ui en knoflook, ondersteund door Indiase discussies met de kok en de zwaaiende hoofdlichtjes in een donkere rokerige lucht, maakt het samenzijn tot een speciale ervaring.
Voordat de soep in de beker werd geschept veegde de kok het stof er met de blote hand uit.

Tegengestelde gevoelens wisselde zich af. Meestal een warme saamhorigheid, aards en in verbinding. Soms afgescheiden "wat doe ik hier in de kou en stank op de grond met risico op ongezond eten?".

Om 3 uur bereikten we de plek waar de tenten werden opgezet.
Dat werd een lange tijd tot het slapen gaan om je te vermaken met niets. Om een uur of zes moest ik mijn bergschoenen weer aantrekken omdat ik koude voeten kreeg. Mijn witte windjack had ik al een tijdje aan. Er stond een harde koude wind die door de zon nauwelijks gecompenseerd werd.
Dus maar wachten op het eten waarvoor we in de tent werden uitgenodigd waar gekookt werd en het lekker warm was.

Volgens de beschrijving is deze eerste trekkingsdag de lichtste.
Dat maakt me een beetje bezorgd want het was zwaar.
Op het laatst was iedere stap een overwinning en vroeg ik me af waar ik mee bezig ben en waarom ik dit doe en niet koos voor een eenvoudigere toeristische trekking.
Volgens de gids zouden de laatste twee dagen de zwaarste zijn. Die gaan heel steil en we bereiken dan de 5100 meter. En nu heb ik al hoofdpijn dus wat zal dat straks worden? Heb ik dit niet te hoog ingeschat en heb ik me wel goed voorbreid! En is dit het allemaal waard?

Maar ik heb er zelf voor gekozen!

Ik vertelde over mijn hoofdpijn aan Mathilda, de 25 jarige Française, zij gaf me een zakje met blaadjes, die zij had meegebracht uit Zuid-Amerika. Dat zou volgens haar vriendin, die huisarts is, heel goed helpen tegen hoogteziekte.
De blaadjes bevatten natuurlijke cocaïne. Dus ik heb dat meteen gedronken.

Ook stoort het me dat ik in een groep terecht ben gekomen met voorkeur voor de Franse taal. Ja, ik wist dat toen ik er voor koos, maar ik had verwacht dat ze hun best zouden doen om mij in hun gesprekken te betrekken.
Ook het water wordt uit de stroompjes gelepeld en gekookt en daarmee moeten we het doen.

Dag 2

Ontbijt op bed aan de tent morgens om 6:30.
Geslapen met kleren aan!
Bij het wisselen van korte en lange broek moeten steeds weer die bergschoenen aan en uit.

Wauw......! Wat een overweldigend mooi landschap!!
Daar doe je het dus voor!
Ik moest er van huilen!
Louis, 100 meter voorop, Mathilda, continu kletsend met de guide en Charles 100 meter achterop om foto's te maken.
En ik alleen in de middle of nowhere.

Dan een lunchpauze op 4516 meter.

Dag 3

Dit zou een tocht van 6-7 uren wandelen worden met 2 passen, een naar Kyamar La op 5071 meter dan even omlaag en vervolgens naar de Mandalvhan La pas op 5206 meter.
Op 4949 was de campingplaats.
De klim naar de eerste pas was een ramp.
De laatste honderd meter moest ik iedere 10 meter een paar minuten rusten om bij te komen.
De tweede pas was nog heftiger.
Tien jaren geleden in Nepal had ik geen last tot 5000 meter en liep ik voorop in de trekking groep.
Als ik dit geweten had was ik niet gegaan en had ik gekozen voor een meer toeristische route langs homestays.
Hoewel ik een redelijke goede conditie heb, was er toch iets met de ijlheid van de lucht en de zuurstof opname, dat er voor zorgde dat het melkzuur van mijn beenspieren niet leek op te lossen en er iedere keer opnieuw druk op mijn hoofd ontstond.
De struikel gevoeligheid werd steeds hoger en mijn energie pijl daalde naar een minimum.
Op het laatst wilde de reisleider mijn rugzak dragen maar dat heb ik niet toegestaan.
Het landschap is overweldigend mooi en groots.

Kort nadat we over de eerste pas gingen moest ik weer huilen omdat de schoonheid me raakte. Veel meer woorden heb ik er niet voor en de foto's die ik maak laten dat zeker niet zien. Dat is een beleving en ervaring die je niet kunt delen. Dat kun je alleen zelf ervaren.
De mensen om me heen willen me heel erg helpen. Het enige advies dat ik opvolg is om wat magnesium pillen te gebruiken om het spiersysteem wat te balanceren. En ik heb een aspirine ingenomen dat het bloed tijdelijk zou verdunnen. Ik had niet het idee dat dit hielp.
Aangekomen op de campingplaats voelde ik mij niet lekker.
Een beetje misselijk en slap. Als ik opstond werd ik duizelig.
En morgen als eerste naar de Shibuk La een pas van 5275 meter.
Ik maak me zorgen en twijfel of de nacht me voldoende zal aansterken.
Gisteren had ik 10 uren op bed gelegen maar dat hielp niet echt.
De slaapzak heb ik in de zon gelegd omdat hij stinkt. Niet naar zweet maar iets chemisch. Vorige nacht was alles oké maar nu kreeg is een andere tent en slaapzak en daar ben ik niet blij mee.

Dag 4

Ondanks de chemische stank van de slaapzak heb ik heerlijk geslapen.
De tocht over de pas viel zwaar.
Ik heb de pas meditatief gelopen met als mantra "een-en-twintig-twee-en-twintig" heel erg bewust van iedere stap en het effect op het lichaam.
Maar toen ik dacht dat dit het dan was voor vandaag had ik het echt mis. Meer dan twintig kilometer door keiige paden is heel erg ver.
Dat vond mijn lijf ook.
De laatste tien km heb ik het geweten.
Op de rechtervoet voelde alsof zich een blaar aan het ontstaan was. Ondanks de pijn bij het lopen bleek er bij controle niets te zien.
Ook mijn onderrug ging opspelen.
Wel heb ik een groot stuk van de route heerlijk in mijn eentje kunnen lopen op mijn eigen tempo.
De 25 jarige Mathilda en de 67 jarige Louis liepen voorop als maar kletsend in het Frans en Charle liep ver achter met zijn Canon foto camera met een gigantische lens. En ik in het midden van the middle of nowhere.
Dit was duidelijk de zwaarste dag tot nu toe, zelfs zolang ik wandel in de bergen!
Dat brengt me dan meteen naar een ander punt van vergelijken.
En ik weet wel dat het niet zinvol is omdat het vergelijken je uit de schoonheid en kracht haalt van het moment.
Maar toch....!
Van de trekking die ik 10 jaar geleden in de Himalaya bij Tibet heb gedaan kan ik me niet herinneren dat die zo zwaar was.
Ook begon de trekking onder de boomgrens en ging een aantal dagen boven de sneeuwgrens met nauwe valleien die werden verbonden door smalle touwbruggen van soms honderden meters hoog. Hier in Ladakh is alles weids tussen de boomgrens en de sneeuw. En daartussen is alleen gekleurd steen met zo nu en dan een meer. Als vergelijk een beetje saai dus.

Het meer Tso Kar, dat we vandaag aandeden en waar we kampeerde, leek aan de randen dik besneeuwd te zijn. Maar het bleek zout te zijn. Het is een zoutmeer waarbij het al heel lang niet geregend had.
Nog een merkwaardig verschijnsel met betrekking tot mijn lichaam was dat ik een beetje misselijk werd van alles wat ik at en dronk behalve water. Dat had ik nog niet eerder gevoeld en zou dus kunnen komen van het hoogte verschil.
De camping bij Nuruchan ligt hier op 4650 meter.

Morgen gaan we naar de Kymayuri La pas op 5416 en de Karte La Pas op 5384 maar geen sneeuw. Wel is er in de verte sneeuw te zien op de hoge toppen van de Himalaya.
We kamperen dan in Gyamar op 5157. Volgens het reisgezelschap is dit het zwaarste stuk van de trekking.

Het landschap ziet er uit als een woestijn in de bergen. Het is kaal en ruig met kleuren afwisselend van rood, oranje, groen, bruin en grijs.

Met betrekking tot de pijn in mijn voetzool deed ik een ontdekking.
Als ik tijdens het lopen met mijn armen gestrekt een cirkelvormige beweging maak, vermindert direct de pijn. Op zich natuurlijk vreemd maar het is waarschijnlijk te verklaren met het kinesiologisch principe dat de oorzaak van de pijn niet altijd ontstaat op de plek waar het pijn doet.
Ik loop dus door de Himalaya's te zwaaien alsof ik wil vliegen.

Eigenlijk zou dat vliegen nog niet zo gek zijn want ik heb het eigenlijk wel gehad.
Ik ben er klaar mee.
Genoeg gezien en gevoeld.
Nog maar drie passen boven de 5400 m en twee dagen te gaan. Een beetje vent maakt af waar ie aan begint. En daarbij komt dat ik geen keus heb. Hoogstens een trauma helikopter zou redding bieden...!

Bij het klimmen zorgde ik steeds dat ik 'achter mijn adem' kon komen. Ik heb niet bewust gemediteerd maar was wel bewust in overgave. "Alles wat er nu is, gedachten, vermoeidheid, pijn mag er allemaal in liefde zijn".
Het herkennen van mijn fysieke grenzen en die aanvaarden als een feit zonder bijgedachten en durven stoppen. En dat geldt natuurlijk ook voor de mentaal psychische begrenzing.

Het tentenkamp ligt dit keer op 4950 meter. Het laatste uur naar het kamp was afzien. Op de weg ernaartoe moesten we 2 keer een bergstroom met blote voeten oversteken.
Mijn bergschoenen zijn misschien wel waterdicht maar hebben niet de eigenschap van rubber laarzen en ik heb maar een paar droge sokken...!
Aangekomen was het eerste beest dat ik daar aantrof een duif.
Leek wel op een Hollandse duif. En verder was het hele veld bezaaid met konijnen keutels.

Morgen hebben we twee passen te gaan totaal 800 meter klim.
We kamperen nu zo hoog dat het nachts echt koud is.

Voor het eerst voelde ik spierpijn in mij kuiten na het lopen. En ook heb ik nog steeds last van mijn rug en de rechter voetzool. Het is geen blaar maar het voelt wel zo.

In de tijd dat ik in India, in Tiruvannamalai woonde heb ik vaak de Arunachala beklommen naar de 700 meter en de weg rond de berg van 14 km gelopen.
In deze 6 dagen doe ik dat ritueel nagenoeg elke dag met soms dagen van 25 km lopen.

Dag 5

Vandaag 2 passen waarvan de hoogste van de totale trekking op bijna 5400 meter.

'sMorgens thee aan de tent.
Het is ijskoud en er staat een straffe wind. De schitterende sterrenhemel met de gigantisch heldere Melkweg heeft plaatsgemaakt voor een donker grijs wolkendek.
Ook dat nog.....!
Ik heb niet echt regenkleding bij me. Een paraplu en een paar plastic zakken. Daarmee zal ik het moeten doen.

Maar het viel wel mee. De zon kwam terug maar ik was blij dat ik mijn spijkerbroek had aangetrokken.

De klim naar de top verliep goed. Het leek zelfs of ik de ervaren Zwitser eruit liep.
Hij klaagde over gebrek aan energie. Hij veronderstelde dat het ook iets met de voedingswaarde van het eten te maken zou kunnen hebben.

Gedurende de tweede pas voelde ik met hem mee.

Het voelde alsof ik 6 halve marathons moest lopen binnen een week tijd.
Welke idioot doet dat na zijn 65ste!
Zo voelde het wel toen ik vandaag de tweede pas van 5360 opklauterde.
Het laatste stuk van de klim van 200 meter moest ik elke 10 meter een minuut rusten. Ik was totaal uitgeput.
Alles deed me zeer.
Mij overlevingsmechanisme kwam in actie.
De paarden, de kookploeg, de reisleider en de 3 andere trekkers waren al boven.

Dus ik negeerde de signalen van mijn overlevingsmechanisme en werdt de baas over mijn denken: "ik ga door tot ik er dood bij neerval".
Maar dat gebeurde gelukkig niet.
Ik vraag me af hoe het geweest zou zijn als ik niet een half jaar van te voren drie keer in de week fitness op de sportschool zou hebben gedaan? Ik vond dat ik een goede conditie had opgebouwd.
Toch waren er tevreden en voldane momenten omringd met een gevoel van trots en blijdschap en dankbaarheid.

Maar ik doe dit niet nog een keer!

De nachten op de hoogte zijn heel koud. Ik heb de neiging om met mijn handschoenen in de slaapzak te gaan slapen.

Morgenvroeg om acht uur een brede ondiepe ijs- en ijskoude rivier oversteken op blote voeten met de bergschoenen bengelend aan mijn rugzak.

Dag 6

De laatste pas op 5435 m en dan een hele lange, 900 m afdaling naar Korzok aan het meer Tso Moriri. Totaal 6 tot 7 uren op de benen.
Daar slapen we een nacht in de tent en worden de volgende dag opgehaald om in 7 uur terug te rijden naar Leh.

Heerlijk geslapen. Bij het openritsen van de tent kraakt het rijp op de tent. Het heeft namelijk gevroren. Alle koeienstronten liggen als verschrompelde witte tennisballen over het terrein. Met het idee dat ik na het ontbijt met blote voeten over de grond met rijp de ijskoude rivier moet oversteken, maakt me niet blij.

Deze dag ben ik helemaal alleen op pad.
De gids had gezegd "alleen maar het pad volgen".
Maar na een uur begon ik toch te twijfelen. Het keien pad werd steeds smaller en ik zag geen voetsporen meer.
In de verste verte, zowel van voren als van achteren was ook niemand te bekennen.
Na een half uur herinnerde ik me dat ik een stuk van de kaart op mijn iPhone had gekopieerd.
Samen met mijn GPS kreeg ik weer vertrouwen dat ik goed zat.
Spannend!
Alone in the middle of nowhere!
Maar het gebied was geweldig mooi.
Nu moest ik elke 10 m stoppen om me te verwondering over het letterlijk adembenemend uitzicht.

Niet om het spannend te maken maar nadat we de tenten hadden opgezet werd het donker en brak er een zandstorm uit. Iedereen vluchtte naar binnen. Dekzeilen, dozen, plastic flessen vlogen door de lucht.
Dat hoort inderdaad bij een woestijnlandschap.
Gelukkig was het na een half uur weer voorbij en scheen de zon weer.

Korzok Phu aan het Tso Moriri Lake is een van de armste dorpen in India die ik heb gezien.

Vertrek laatste dag.

De route terug van Tso Moriri naar Chumatang was adembenemend mooi, 60 km door het turquoise bruin groenige gebergte met sneeuw toppen en groen begroeide dalen, met zo nu en dan een helder blauw meertje.
Heel indrukwekkend.

De 'hete waterbron' in Chumathang is de minste en slechtste onderhouden smerige chaotische toeristische attractie die ik ooit heb gezien. Inderdaad komt er water uit de grond waar je de handen aan verbrandt maar hoe dat publiekelijk vorm is gegeven slaat helemaal nergens op.
De spijker op de kop maar de plank mis.

Achter in de taxie zat een Indiër die mij heel erg deed denken aan Madhan. Uiterst vriendelijk belangstellend attent en liefdevol.

De rest van de totaal 7 uur durende taxie rit, 150 km langs de Indus, was een schokdemper-test met gevaar voor stof longen.

En hier eindigt mijn misschien te uitgebreide Himalaya trekking-verhaal met het genieten van mijn vertrouwde Guesthouse bedje in Leh voorafgaand aan een heerlijke vegetarische curry bij German Bakery.

Al met al was het zeker de moeite waard en heb genoten van het avontuur in directe verbinding met een overweldigende natuur die ik op andere plekken niet in deze maten kan ervaren.