Kermis attractie.
Door: Peter.
Blijf op de hoogte en volg Peter
16 Augustus 2017 | India, Manali
Ik heb mijn kermisattracties en mijn portie adrenaline weer gehad voor de komende jaren.
De tocht starte in minibus met 14 mensen en totaal inclusief pauzes 20 uur zou gaan duren. Na 5 uren liep de motor warm en we moesten in een ander busje overstappen.
De 6 uren die volgden waren van extreme schoonheid die ik in mijn leven niet zou willen missen!
Maar hier kom ik op een kritisch punt. Vele momenten realiseerde ik me dat "mijn leven" wel eens hier op zou kunnen houden.
Meer dan 6 uren over smalle zandwegen, bezaaid met keien in het aards-donker zonder goeie koplamp verlichting en zonder wegaanduidingen naar een pas van 5340 meter, de hoogst bereikbare op een na in de wereld.
En de driver moest de hele trip in zijn eentje doen. Het leek of hij zo nu en dan zijn hoofd uit de raam moet steken om wakker te blijven. Ook werd hij soms gebeld en nam dan ook de telefoon op....!
Ik zat met een paar Nederlandse studenten backpackers in de bus die net in Nepal een bergavontuur achter de rug hadden maar dit hadden ze nog niet eerder meegemaakt.
Maar veel keuze hadden we niet. We zouden in een tentenkamp op 4800 meter kunnen blijven overnachten, maar daar wordt je ook niet blij van in de koude snerpende wind.
Het enige dat me te doen staat is 'zijn in het moment' zonder aandacht te besteden aan mijn gedachten en weten dat alles voorbestemd is. Mijn karma weet wat te doen staat.
De bestuurder was een jonge vent van 20 en reed uitstekend en leek de weg te kennen.
Af en toe werd hem gevraagd wat voorzichtiger te rijden en dat deed hij dan even.
De uitspraken zoals "..als ik dit geweten had..." en "..ik heb al veel meegemaakt, maar dit...." helpen ook niet echt om ontspannen te kunnen genieten van deze adrenaline shot.
Ook als ik met pauzes even uitstapte om de benen te strekken merkte ik niet dat ik voldoende geacclimatiseerd ben op grote hoogte. Ik werd een beetje duizelig en kreeg hoofdpijn in mijn achterhoofd. En als klap op de vuurpijl begint het bij het naderen van de pas licht te sneeuwen.
Ik ben op de pas in de bus blijven zitten omdat het stervenskoud was en ik die overvloed aan tebettaanse boeddhistische vlaggetjes wel ken.
De tocht starte in minibus met 14 mensen en totaal inclusief pauzes 20 uur zou gaan duren. Na 5 uren liep de motor warm en we moesten in een ander busje overstappen.
De 6 uren die volgden waren van extreme schoonheid die ik in mijn leven niet zou willen missen!
Maar hier kom ik op een kritisch punt. Vele momenten realiseerde ik me dat "mijn leven" wel eens hier op zou kunnen houden.
Meer dan 6 uren over smalle zandwegen, bezaaid met keien in het aards-donker zonder goeie koplamp verlichting en zonder wegaanduidingen naar een pas van 5340 meter, de hoogst bereikbare op een na in de wereld.
En de driver moest de hele trip in zijn eentje doen. Het leek of hij zo nu en dan zijn hoofd uit de raam moet steken om wakker te blijven. Ook werd hij soms gebeld en nam dan ook de telefoon op....!
Ik zat met een paar Nederlandse studenten backpackers in de bus die net in Nepal een bergavontuur achter de rug hadden maar dit hadden ze nog niet eerder meegemaakt.
Maar veel keuze hadden we niet. We zouden in een tentenkamp op 4800 meter kunnen blijven overnachten, maar daar wordt je ook niet blij van in de koude snerpende wind.
Het enige dat me te doen staat is 'zijn in het moment' zonder aandacht te besteden aan mijn gedachten en weten dat alles voorbestemd is. Mijn karma weet wat te doen staat.
De bestuurder was een jonge vent van 20 en reed uitstekend en leek de weg te kennen.
Af en toe werd hem gevraagd wat voorzichtiger te rijden en dat deed hij dan even.
De uitspraken zoals "..als ik dit geweten had..." en "..ik heb al veel meegemaakt, maar dit...." helpen ook niet echt om ontspannen te kunnen genieten van deze adrenaline shot.
Ook als ik met pauzes even uitstapte om de benen te strekken merkte ik niet dat ik voldoende geacclimatiseerd ben op grote hoogte. Ik werd een beetje duizelig en kreeg hoofdpijn in mijn achterhoofd. En als klap op de vuurpijl begint het bij het naderen van de pas licht te sneeuwen.
Ik ben op de pas in de bus blijven zitten omdat het stervenskoud was en ik die overvloed aan tebettaanse boeddhistische vlaggetjes wel ken.
-
16 Augustus 2017 - 13:58
Guus De Mulder:
Wat een prachtig avontuur! Door je verhaal ben ik even met je mee op reis. Het is geweldig mooi maar ook geweldig spannend en beangstigend. En wat een hoogte! Tijd om te acclimatiseren is er niet. Alleen overgave kan een beetje helpen wat je al schrijft. Als je gaat denken komt de angst. Wat een ervaringen allemaal! Maar de prachtige landschappen vergoeden hopelijk alles!
Fijn je verhalen te lezen. Ik ben benieuwd naar het vervolg.
-
16 Augustus 2017 - 16:35
Frank V:
Wat een avontuur Peter! Maar je hebt het er veilig vanaf gebracht. Je 'mocht' nog even op aarde blijven dus ;-) -
16 Augustus 2017 - 19:20
Ellen:
heerlijk om weer mee te genieten (ik ben gek op dat landschap) en het niet meer zelf te hoeven meemaken...........dank je
-
16 Augustus 2017 - 20:12
Ineke Krijgsman:
Hoi Peter, wat een spannende reis ben jij aan het maken! Fijn dat ik vanuit mijn luie stoel dat mag volgen! Geniet maar met volle teugen. Liefs van ineke -
16 Augustus 2017 - 20:34
16 Augustus 2017 20:30 | Door: Tonnie Korn:
Nou Peter je kan niet zeggen,dat het een ontspannende trip is.
Maar je hebt al je angsten weer overleefd,
En weer nieuwe ervaringen opgedaan,die je niet gauw zal vergeten.
Geniet verder van je spannende avonturen.
Gr Tonnie. -
16 Augustus 2017 - 22:23
Hein:
Bedankt weer voor dit mooie en met plezier leesbare reisverslag.
Groeten en een goede reis verder.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
