Myanmar reisverslag.

Foto's vindt je op https://youtu.be/SAlLCTL64xw
(De link kopiëren in je browser).

Ik heb nu vele landen in Azië bereist.
Myanmar was nu als een van de laatste aan de beurt omdat ik hoorde van anderen dat het zeer de moeite waard was. Anderen waarschuwden dat een verblijf van twee á drie weken meer dan genoeg zou zijn. Het is natuurlijk maar wat je er zoekt of verwacht aan te treffen.
Ik had naar mijn gevoel moeten luisteren. Het stond niet voor niets op de laatste plaats, niet alleen vanwege een gecompliceerd VISA verhaal.
En nu weer terug naar "huis" op Koh Samui en tijdens de vlucht tijd dit verslag schrijven om het later te versturen. Ik heb me laten vertellen dat ik dit bericht niet tijdens mijn verblijf in Myanmar moet versturen omdat de mail en het internet gescreend wordt en je daarmee op de zwarte lijst wordt geplaatst met mogelijke problemen om het land uit te komen.
Om ooit weer het land binnen te mogen komen is denk ik in ons geval niet van toepassing.
De mensen in Myanmar zijn super vriendelijk en niet alleen op de plaatsen waar je je geld uitgeeft maar ook onderweg.
De atmosfeer en armoede is duidelijk verwant met India. Wel een duidelijk waarneembaar verschil met India is dat het overal langs de wegen opmerkelijk schoon is. Vanuit de trein en bus wordt er geen afval door de raam naar buiten gegooid. En als dat incidenteel toch gebeurt wordt het kennelijk van tijd tot tijd opgeruimd.
Onze ervaring met het eten is slecht en de prijzen om te slapen zijn backpacker onvriendelijk, ongeveer dubbele prijs vergeleken met de meeste andere Aziatische landen. Op veel plaatsen zijn de prijzen voor slaapplaatsen vanaf 20 euro per nacht.
De bezienswaardigheden voornamelijk Stuppa's, Pagodes en Kloosters zijn slecht onderhouden en toerist-onvriendelijk en soms 5 keer de prijs die lokale mensen betalen.
De natuur in maart is dor, droog en stoffig. Het had al maanden lang niet geregend. In het buurland Thailand was in vele provincies de noodtoestand afgeroepen.

Het is de eerste morgen in Mandalay dat de zon opkomt in een wolkeloze hemel sinds we hier 5 dagen geleden aankwamen vanuit Bangkok. Ik herken het geluid van een drukke Indiase stad met getoeter stank en stof. De asfalt is bedekt met rode vlekken van mannen die dat de hele dag hun uitgekauwde drug uitspugen. Het is de verslavende en tevens gevaarlijke gewoonte in Myanmar van het kauwen van betel quid z.g. betelnootkauwers. De betel is het blad van de piper betle plant en staat bekend om haar medicinale en stimulerende werking. Wanneer je het vaak kauwt verkleuren je tanden en mond naar diep rood. De binnenkant van hun mond en de tanden die nog over zijn ziet er bijna hetzelfde uit als de smerige slijmerige rood-zwarte plekken op de straat.
Bij de boottocht,meanderend van Mandalay naar Bagan, ging een motorbootje ons voor die met een bamboe stok steeds weer de diepte aftastte. De boottrip was saai. Er was niet veel te zien. De kades van de rivier kenmerkte zich door kilometers lange wit-grijze zandbanken en weinig groen. De accu van de camera hoefde ik die dag niet op te laden.
Mijn maag is al enkele dagen overstuur van het vette onzorgvuldig bij elkaar geschraapte eten. Ondanks de zichtbare armoede loopt iedereen rond met een mobieltje. De mensen die nog niet met het dollar-virus van het toerisme zijn besmet, zijn super vriendelijk, gastvrij en open.
Dan maar weg van de drukte, stank en stof van de stad richting noord-oosten naar de bergen.
De kwaliteit van de wegen is heel erg goed maar de stofwolken in het verkeer blijven ons achtervolgen.
Dan besluiten we om een deel van het traject met de trein te bereizen.
Reizen per trein is een speciale ervaring maar niet als zodanig aan te bevelen.
Je koffers worden in het bagage rek boven de banken vastgesjord met touwen. Bij het instappen begreep ik dat niet maar dat werd gaandeweg duidelijk. Ik werd soms flink heen en weer geslingerd en verbaasde me dat hij nog op de rails bleef.
Zonder te knoeien kun je geen kopje koffie drinken.
Gelukkig ging de trein over het bijna op Eiffeltoren hoge Gokteik-viaduct stapvoets.
Het Gokteik treinviaduct is 160 jaar oud en 700 meter lang met 15 stalen torens met een hoogte op het diepste punt van 250 meter tot aan het wateroppervlak van de stromende rivier eronder.
Nog even een dag rondzwerven in de binnenwijken van Madalay om vervolgens met de boot de rivier af te zakken naar Bagan.

Aangekomen in Nyaung, een backpackers voorstadje van Bagan, was een heel aangename verrassing. Gezellige terrasjes, heerlijk westers en Indiaas maag-vriendelijk eten, relatief schoon, een comfortabel vriendelijk betaalbaar resort en een indrukwekkende omgeving vergeven met schitterende stuppa's en pagodes.
Het is een ontspannen sfeer in een overweldigende spiritueel culturele setting met een sterke niet storende toeristische ondertoon. Het is hier goed vertoeven in Myanmar Stupa-land.
Tientallen kilometers rondgereden op een accu-scooter. Leuk om je zo met een gemiddelde snelheid van 25 km per uur geruisloos van pagode naar pagode te kunnen verplaatsen.
Het klimaat is echter een ander issue.
Het is nu droog en dor waarbij de temperatuur soms de 40 graden bereikt. Ondanks dat het droog en dor is zijn de uitzichten heiig en kleurloos. Dat is jammer. Rond het regenseizoen is de natuur groen en helder en de temperatuur aangenaam maar moet je continu rekening houden met de weersvoorspelling om niet nat te willen worden.

Hoewel de wegen redelijk bereisbaar zijn werd er in de airconditioned Express-bus kotszakjes uitgedeeld op het 200 km traject van Bagan naar Kalaw. Voor een deel zijn dit haarspeldbochten door de bergen dus alles behalve comfortabel.
Het verblijf op Inle Lake was heel erg mooi en indrukwekkend. Het deed me denken aan ons bezoek aan de 'back-waters' in Kerala in Zuid India.
Een dagtrip met een long-tale-boat over het meer en kanalengebied met vissers, drijvende groentetuinen en markten en natuurlijk niet te vergeten een gigantisch boeddhistisch wit en goudkleurig stupa tempelcomplex.

Als tussenstop van de 13 uren lange bustocht naar Yangon en de airport nog even een middagje wandelen in de stad. Van het hotel bij de airport naar het centrum van Yangon gingen we 15km met de trein voor 15 eurocent. Geen toeristen en nauwelijks engels sprekende Birmezen zorgde voor een uitdaging bij het vragen naar de weg. Vaak leek het er op alsof ze zelf niet wisten waar ze naar toe gingen en werd er onderling heftig gediscussieerd zonder dat het uiteindelijk iets opleverde.
Maar na een vluchtvertraging van anderhalf uur voelt het Myanmar avontuur als eind-goed-al-goed.
Het was een kostbare "visa-run" maar hadden het misschien niet echt willen missen en is voorlopig niet voor herhaling vatbaar.